Komplet opoczyński złożony z kamizeli, spodni i koszuli. Dostępny 1 komplet, możliwość uszycia na zamówienie. Produkt powystawowy, bez uszkodzeń. Wymiary: kamizela: szerokość ramion 44 cm, długość 54 cm, obwód klatki piersiowej 112 cm; spodnie: długość od pasa do końca nogawki 116 cm, obwód pasa 94 -106 cm; spodnie > Elementy stroju męskiego > Czapka do polki warszawskiej Czapka do polki warszawskiej. Kategorie. Strój ludowy komplet (17). Damski (9). Strój kaszubski komplet damski Strój Cieszyński, inaczej wałaski – jeden ze śląskich strojów ludowych noszony przez grupę etnograficzną Wałachów cieszyńskich, zamieszkujących znaczny obszar Śląska Cieszyńskiego. Zdobienia, kroje i materiały świadczą o tym, że jest repliką ubiorów historycznych, zaś tradycja stroju cieszyńskiego zakorzeniona jest w 18.07.2023 - Просмотрите доску «Polski strój» пользователя Eugenie Bertrand в Pinterest. Посмотрите больше идей на темы «костюм, польша, кадриль». Strój muzyczny – system porządkowania dźwięków w obrębie oktawy; jego przykładem jest strój równomiernie temperowany . Pierwotnie stosowane były różne odmiany stroju naturalnego, opartego na stosunkach częstotliwości alikwotów dźwięków. Nowsze odmiany stroju muzycznego nieco zniekształcają interwały stroju naturalnego w Vay Tiền Online Chuyển Khoản Ngay. STRÓJ KRAKOWIAKÓW ZACHODNICH Ludność zamieszkującą tereny rolniczo-przemysłowe położone wokół Krakowa (obecnie wsie te stanowią często jego dzielnice) określa się mianem Krakowiaków Zachodnich. Nosili oni najbardziej znany polski strój ludowy. Ważnym momentem dla utrwalenia się jego popularności i uznania go już w XIX w. za narodowy stały się wydarzenia związane z powstaniem kościuszkowskim (1794 r.). Wtedy to Naczelnik Kościuszko przywdział krakowską sukmanę dla podkreślenia zasług chłopów-kosynierów w zwycięstwie pod Racławicami. Sukmana i rogatywka po utracie niepodległości stały się rodzajem uniformu wojskowego używanego zarówno na ziemiach polskich, jak i poza nimi. Ponadto na rozwój i popularyzację stroju krakowskiego wpłynęło także istnienie w latach 1815-1846 Rzeczpospolitej Krakowskiej, a – w większym jeszcze stopniu – fascynacja kulturą tego regionu artystów młodopolskich. Ich powstałe na przełomie XIX i XX w. dzieła spowodowały rozprzestrzenienie się tzw. mody krakowskiej na obszarze całej Polski. Uszyte według niej ubiory noszone były na wsi jako strój odświętny, a w mieście stały się okazjonalnie używanym kostiumem uświetniającym uroczystości kościelne i państwowe. Charakterystycznym dla tego regionu kobiecym nakryciem głowy były chusty czepcowe: białe z haftem lub kolorowe z nadrukiem. Nosiły je przede wszystkim mężatki, ale także i panny. Te ostatnie przystrajały je dodatkowo kwiatami i kolorowymi szpilkami, a spod chusty widoczne były ich warkocze. W dni chłodne, przy okazjach mniej reprezentacyjnych, kobiety zakładały na głowę małe chustki tybetowe lub jedwabne, wiązane na karku. Były one najczęściej czerwone lub ozdobione kwiatowymi motywami utrzymanymi w gamie czerwieni (najczęściej róża z listkami i pąkami). Ponadto, do ślubu i będąc druhnami, dziewczęta zakładały wianki z różnobarwnych sztucznych kwiatów. Krakowianki przywdziewały koszule z lnianych tkanin samodziałowych lub bawełnianych płócien fabrycznych. Na nie zakładały gorsety lub kaftany oraz długie, sięgające prawie do ziemi, spódnice osłonięte krótszymi nieco zapaskami zakrywającymi przód, boki, a także część tyłu spódnicy. Jako okrycia wierzchniego używały żupaników, sukienek, białych kożuchów i różnorodnych chust na ramiona. Nogi obuwały w sznurowane czarne trzewiki na dosyć wysokim obcasie lub w buty z cholewami i harmonijką w okolicach kostki (takie jak męskie). Kosztownym uzupełnieniem stroju była biżuteria z korala prawdziwego lub jego imitacji: noszono koralowe naszyjniki, niekiedy z krzyżem, spinki do koszul oraz pierścienie. Strój męski, tak jak i kobiecy, szyto prawie wyłącznie z tkanin fabrycznych. Jego najważniejszym elementem, wręcz utożsamianym z regionem, była biała sukmana. Na głowę zakładał Krakowiak czarny kapelusz z główką wysoką i stożkowatą lub niską i miękką, białą magierkę lub czerwoną rogatywkę. Nosił koszulę z lnianego płótna samodziałowego lub bawełnianego fabrycznego, o kroju przyramkowym, wpuszczoną w spodnie szyte z bawełnianej tkaniny, przeważnie w wąskie czerwone paski lub z białego samodziału lnianego. Na koszulę zakładał kaftan bez rękawów lub z rękawami, sukmanę, płótniankę, a zimą biały kożuch z mankietami i kołnierzem z czarnego futra. W czasie dni wilgotnych dla ochrony kożucha zakładano na niego sukmanę. W pasie Krakowiak opasywał się pasami dwojakiego rodzaju: z brzękadłami lub trzosem, na nogi zakładał buty z cholewami, owijając uprzednio stopę lnianą onucą. Uzupełnieniem stroju były srebrne lub bakwunowe spinki oraz pierścienie z koralem lub jego imitacją. Elżbieta Piskorz-Branekova LISTA WSZYSTKICH KOLOROWANEK Bajki Łamigłówki Motoryzacja Postacie Święta i okazje Zwierzęta Motywy Polska – Stroje ludowe – Kolorowanki dla dzieci by admin 21 kwietnia 2020 21 kwietnia 2020 Polska – Stroje ludowe Polska – Stroje ludowe – Kolorowanki dla dzieci: PolskaStroje ludowe previous post Sławni Polacy – Tadeusz Kościuszko – Kolorowanki dla dzieci next post Flaga Polski – Kolorowanki dla dzieci kolorowanki do wydrukowania Rangoli – Kolorowanki dla dzieci Maski – Kolorowanki dla dzieci Żniwa – Kolorowanki dla dzieci Przyjaźń – Kolorowanki dla dzieci Łatwe kolorowanki dla dzieci Kolorowanki dla dziewczynek Najlepsi przyjaciele – Kolorowanki dla dzieci Paisley – Kolorowanki dla dzieci Powstanie warszawskie – Kolorowanki dla dzieci Taniec – Kolorowanki dla dzieci Kapelusze z wysoką, sztywną, stożkowatą główką, mal. Włodzimierz Tetmajer, Ubiory ludu polskiego Kraków 1904 Jeszcze pod koniec XIX w. nakryciem głowy powszechnie używanym przez mężczyzn był czarny, wykonany z filcu kapelusz tzw. celender lub żeleźniak. Miał wysoką (12-15 cm) główkę w kształcie ściętego, wydłużonego stożka i niewielkie rondo. Główkę kapelusza otaczała czarna aksamitka, niekiedy zdobiona wytłaczanymi wzorami, spięta klamerką lub zszyta. Lamowano ją skręcanym sznureczkiem, a dodatkową ozdobę stanowiły krótkie pawie pióra, szych oraz bukieciki sztucznych kwiatów. Chłopiec w kapeluszu z wysoką, sztywną, stożkowatą główką fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Magierka, mal. Włodzimierz Tetmajer, Ubiory ludu polskiego Kraków 1904 Magierka to okrągła czapka robiona na drutach z białej wełny, ozdobiona wąskimi, najczęściej czerwonymi paskami lub innymi drobnymi wzorami. Główki magierek były różnej wysokości, proste lub w kształcie grzyba. Dziano je, tworząc jajkowaty, zamknięty z obu stron walec, który poddawano procesowi folowania. Następnie jeden jego koniec wtłaczano do środka. Powstały w ten sposób podwójny worek modelowano na specjalnej formie lub bezpośrednio na głowie. W efekcie powstawała okrągła czapka z wywiniętym otokiem i wyodrębnionym denkiem. Chłopiec w magierce, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Pocałunek, L. Löffler, pocztówka, wyd. „Galeria Polska”, Kraków, własność prywatna Rogatywka, akwarela, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Najbardziej znane, wręcz utożsamiane z tym, regionem nakrycie głowy to rogatywka – zawsze czerwona, z otokiem z czarnego lub ciemnoszarego futra baraniego o krótkim, najczęściej skręconym runie. Tworzyły ją cztery kliny, krojone z cienkiego sukna (każdy w kształcie trójkąta równoramiennego). Krakowiak, mal. H. Uziembło, pocztówka, seria malarstwo polskie, Wyd. "Galeria Polska" Kraków, 1910, własność prywatna Kawalerowie i drużbowie przystrajali rogatywkę mocując na jej boku pęk długich pawich piór. Ich końce związywano opadającymi aż na ramię czerwonymi lub różnokolorowymi wstążkami. Rogatywka. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. K. Wodecka Chłopcy z palmą, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Stroje krakowskie, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Krakowiacy nosili koszule o kroju przyramkowym, z niewielkim, prostym wykładanym kołnierzykiem, rozcięciem na przodach i rękawami wszytymi w mankiet. Noszono je wpuszczane w spodnie. Do przełomu XIX i XX w. były szyte z lnianego samodziału, później także z fabrycznego płótna bawełnianego. Niekiedy przyozdabiano je haftem w kolorze białym. Główną ozdobę krakowskiej koszuli męskiej stanowiło zapięcie przy szyi, a było nim wiązanie z czerwonej wstążeczki lub pakfongowa albo srebrna spinka z koralem (ewentualnie jego imitacją). Mężczyzna przepasany pasem z brzękadłami, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Pasy z brzękadłami wykonywano z wyprawionego na biało rzemienia, o szerokości do 4 cm i długości około 150 cm. Pas tego typu był zapinany na mosiężną sprzączkę z jednym przekolcem, ozdobiony rzędami małych, mosiężnych guziczków oraz plecionką z czerwonej i zielonej skóry safianowej. Z boku pasa, na jednym, dwóch lub trzech rzemykach mocowano mosiężne kółka z dużym otworem pośrodku – tzw. brzękadła. Dzwoniły one w czasie poruszania się, a szczególnie mocno w czasie tańca. Ponadto, przy pasie mocowano niekiedy także składany nożyk, torebkę na krzesiwo, hubkę i krzemień. Pasem tym opasywano najczęściej kaftan, ale niekiedy także i sukmanę. Zakładano go tak, by brzękadła znalazły się na lewym boku mężczyzny. Pas z brzękadłami. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Stroje krakowskie, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Pas ze złożonej podwójnie cielęcej skóry, wyprawionej na brązowo nazywano opaskiem lub trzosem. Miał on od 10 do 25 cm szerokości. Tworzyły go trzy elementy. Część zasadnicza, o kształcie dwóch połączonych podstawami trapezów, opasywała talię tylko w części. Jej przedłużenie i uzupełnienie stanowiły dwa proste rzemienie: jeden z okrągłą sprzączką i przekolcem, drugi z dziurkami, to one służyły do zapinania. Zasadnicza część pasa była bogato przystrojona. Zdobienie na niej stanowiły ażurowe, wycięte w skórze motywy na podkładce z czerwonego sukna, mosiężne guzy i hafty. Pas zakładano zawsze w ten sposób, że części zdobne znajdowały się z przodu i na plecach, zapięcie zaś z boku. Opasywano nim najczęściej kaftan, nawet wtedy gdy zakładano na niego sukmanę. Chłopiec w stroju krakowskim, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spodnie Krakowiaków, tzw. portki, miały prosty krój i rozcięcie z przodu. Nogawkę tworzył jeden płat tkaniny, która w części górnej po przymarszczeniu wszywana była w pasek. Stroje krakowskie, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spodnie noszone latem szyto z cienkich, fabrycznych tkanin bawełnianych, najczęściej w wąskie, pionowe czerwone lub niebieskie paski lub drobne wzorki. Na spodnie zimowe przeznaczano grube tkaniny lniane. W chłodne dni zakładano jednocześnie kilka par spodni. Noszono je wpuszczane w buty, lekko tylko wywijając nogawkę na cholewę. Generalnie nie był to szczególnie eksponowany element ubioru. Przód kaftana z rękawami (żupana męskiego), Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Słowo kaftan określało dwa typy okryć wierzchnich. Najczęściej nazywano tak długą, pozbawioną rękawów kamizelę, ale także kaftan z rękawami. Miały one taki sam krój, szyto je z granatowego sukna (sporadycznie czarnego), podszywano czerwonym. Były długie za kolana, dopasowane w talii, pod szyją wykończone gładko lub ze stojącym kołnierzem. Po bokach miały przykryte klapką kieszenie, a z tyłu, od poziomu pasa, zwisające luźno poły tzw. skrzela. Kaftany zapinane były jedynie na haftki przyszyte w talii. Ich zdobienie było bardzo różnorodne. Mogły je stanowić różne guziki (duże i płaskie mosiężne, błyszczące lub ciemne z masy plastycznej, oraz używane jednocześnie lub osobno małe mosiężne i białe z masy perłowej), a także jedwabne lub bawełniane pompony tzw. chwosty w kolorze czerwonym, amarantowym oraz zielonym. Tył kaftana z rękawami (żupana męskiego), Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Drużba, mal. H. Uziembło, pocztówka, seria malarstwo polskie, Wyd."Galeria Polska" Kraków, 1910, własność prywatna Mężczyzna ma na sobie kaftan bez rękawów Szczególnie bogato zdobione kaftany noszono w Bronowicach i we wsiach położonych na północny-zachód od nich. Na ich przody przyszywano po kilka rzędów perłowych lub mosiężnych guziczków, a także amarantowe lub czerwone chwosty. Te same ozdoby przystrajały także klapki kieszeni, kołnierzyk oraz miejsca łączące skrzela z resztą kaftana. Natomiast na kaftanach przywdziewanych na wschód od Krakowa przystrój stanowiły duże płaskie guziki (mosiężne lub z masy plastycznej) i zielone chwosty. Kaftan z rękawami stanowił zawsze okrycie wierzchnie. Natomiast kaftany bez rękawów w okresie letnim noszone były przez młodych mężczyźni jako okrycie wierzchnie, ale głównie zakładano je pod sukmanę lub kaftan z rękawami. Kaftan bez rękawów. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Zdobienie klapki kieszeni kaftana bez rękawów. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Mężczyzna w kaftanie (żupanie), fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Młodzi mężczyźni w kaftanach bez rękawów i sukmanach Przód sukmany, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Najważniejszy, świadczący o zamożności element ubioru męskiego stanowiła sukmana. Szyto ją z białego, cienkiego sukna, a od spodu podszywano czerwonym. Do linii pasa opinała ciało, niżej rozszerzała się ku dołowi. Zawsze sięgała poniżej kolan, zakrywając część butów z cholewami. Miała stojący kołnierz i długie, zwężające się przy dłoniach rękawy wykończone trapezowatym mankietem – klapką, która nie okalała całego obwodu rękawa. Bok sukmany, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Sukmany były bardzo różnorodnie zdobione. Do kaftanów z perłowymi guzikami i amarantowymi lub czerwonymi pomponami (chwostami) noszono sukmany z chwostami w tym samym kolorze lub ozdobione czarnym szamerunkiem w kształcie pętlic. Natomiast do kaftanów z pomponikami zielonymi zakładano przeważnie sukmany mające chwosty czarne. Chłopiec w sukmanie z czerwonymi chwostami, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Para młodych, mężczyzna kaftanie z perłowymi guziczkami i sukmanie z amarantowymi chwostami, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Starzy gospodarze, mężczyzna w sukmanie z czarnym szamerunkiem, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Znane były także sukmany ozdobione wyszyciem z czarnej przędzy, zwano je żałobnymi, a ludowa tradycja wiązała ich nazwę i zdobienie z żałobą noszoną po męczeńskiej śmierci św. Stanisława. Ten ostatni typ sukman nie był nigdy zakładany na kaftan, stanowił okrycie wierzchnie noszone bezpośrednio na koszulę. Mężczyźni jeden w kaftanie bez rękawów z zielonymi chwostami, drugi w sukmanie z amarantowymi, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Przód płótnianki, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Płótnianka (górnica) to okrycie wierzchnie o kroju poncho podłużnego, szyte z samodziału lnianego. Długie, sięgające do połowy łydek, z wąską i dla usztywnienia stebnowaną stójką, o prostych rękawach zwężających się przy dłoniach i wykończonych niewielką klapką (podobnie jak przy sukmanie). Płótnianki zapinano na haftki przyszyte pod szyją i w pasie, nigdy nie przepasywano ich pasem. Zdobiły je delikatne, zwykle czerwone wyszycia rozmieszczone wzdłuż przodów, dolnej krawędzi, a także na mankietach i klapkach oraz na stójce. Tył płótnianki, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Mężczyzna w butach ze sztywną cholewą, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Do stroju krakowskiego używano dwóch typów butów z cholewami. W obu przypadkach sięgały one poniżej kolan, szyto je z wołowej skóry, a ich obcasy podkuwano metalowymi podkówkami lub blaszkami. Niekiedy pod podeszwę wszywano specjalnie spreparowany kawałek skóry by skrzypiały w czasie chodzenia. Różniły je cholewy, które mogły być miękkie lub sztywne, te ostatnie miały harmonijkę w okolicach kostki. Chłopiec w butach z miękką cholewą, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spinki męskie, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Do stroju krakowskiego mężczyźni nosili spinki i pierścienie. Używana przez nich spinka, oglądana z profilu, przypominała zamknięty od góry kielich z dużym koralem osadzonym w jednej, lub dwóch ząbkowanych opaskach. Tworzyły ją dwie okrągłe tarczki połączone tulejką. Spinano nią koszulę pod szyją, przekładając dolną tarczkę przez dwie nakładające się na siebie dziurki, w ten sam sposób jak czyni się to używając spinek do mankietów. Chłopiec w koszuli spiętej spinką, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spinka męska z koralem szlachetnym ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Pierścień męski z koralem szlachetnym ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Męskie pierścienie miały kształt przypominający kastet. Na szerokiej obrączce znajdowało się jedno duże lub trzy mniejsze, guzowate oczka z korala. Wyroby te wykonywano z korala prawdziwego lub mas go naśladujących oraz srebra o różnych próbach albo innych imitujących go stopów, najczęściej pakfongu. Ludowe stroje i dodatki Projektujemy i szyjemy stroje regionalne, które zachwycają wzornictwem, precyzją wykonania, wysoką jakością wykończenia i komfortem noszenia. W ofercie są stroje podhalańskie, rzeszowskie, szlacheckie, warszawskie, kaszubskie, beskidzkie i wiele innych! Sprawdź asortyment damski oraz męski i złóż zamówienie. Zapraszamy. Opis działalności firmy Polskie Stroje Ludowe Jarosław Wygnański Spółka Komandytowo-Akcyjna w Mezowo Firma Polskie Stroje Ludowe znajduje się w miejscowości Mezowo w województwie pomorski, naszą działalność prowadzimy od 1992 roku. Właścicielem firmy jest Jarosław Wygnański. Specjalizujemy się w szyciu strojów ludowych, które wykonujemy na indywidualne zamówienie naszych Klientów. Szyjemy nasze stroje na dokładny wymiar, w naszym sklepie znajdą Państwo również gotowe stroje w standardowych wymiarach. Podczas produkcji dbamy o wysoką precyzję wykonania, hafty wykonujemy ręcznie, wykorzystujemy wyłącznie naturalne tkaniny. Oferujemy Państwu szycie strojów z większości regionów Polski. Zajmiemy się szyciem strojów damskich, męskich i dziecięcych, oferujemy również akcesoria, takie jak korale, chusty, wianki, kapelusze, czapki, pasy. Wykonamy dla Państwa:- bluzeczki,- halki,- gorsety,- kiecki,- fartuchy,- koszule,- kamizelki,- kaftany,- Państwo u nas także obuwie damskie oraz męskie. Sprzedajemy również stroje dla najmłodszych, takie jak halki, bluzeczki, gorsety, spódnice, fartuszki oraz wiele zamówienia wykonujemy starannie, rzetelnie i terminowo. Zapewniamy konkurencyjne ceny. Firma Polskie Stroje Ludowe Jarosław Wygnański Spółka Komandytowo-Akcyjna z lokalizacji: Mezowo świadczy usługi w wymienionych obszarach: aleksandrowski, augustowski, bartoszycki, bełchatowski, będziński, Biała Podlaska, białobrzeski, białogardzki, Białystok, bielski, Bielsko-Biała, bieruńsko-lędziński, bieszczadzki, biłgorajski, bocheński, bolesławiecki, braniewski, brodnicki, brzeski, brzeziński, brzozowski, buski, Bydgoszcz, Bytom, bytowski, Chełm, chełmiński, chodzieski, chojnicki, Chorzów, choszczeński, chrzanowski, ciechanowski, cieszyński, czarnkowsko-trzcianecki, Częstochowa, człuchowski, Dąbrowa Górnicza, dąbrowski, dębicki, drawski, działdowski, dzierżoniowski, Elbląg, ełcki, garwoliński, Gdańsk, gdański, Gdynia, giżycki, Gliwice, głogowski, głubczycki, gnieźnieński, goleniowski, golubsko-dobrzyński, gołdapski, gorlicki, Gorzów Wielkopolski, gostyniński, gostyński, górowski, grajewski, grodziski, grójecki, Grudziądz, gryficki, gryfiński, hajnowski, hrubieszowski, iławski, inowrocławski, janowski, jarociński, jarosławski, jasielski, Jastrzębie-Zdrój, jaworski, Jaworzno, Jelenia Góra, jędrzejowski, Kalisz, kamiennogórski, kamieński, karkonoski, kartuski, Katowice, kazimierski, kędzierzyńsko-kozielski, kępiński, kętrzyński, Kielce, kluczborski, kłobucki, kłodzki, kolbuszowski, kolneński, kolski, kołobrzeski, konecki, Konin, Koszalin, kościański, kościerski, kozienicki, Kraków, krapkowicki, krasnostawski, kraśnicki, Krosno, krośnieński, krotoszyński, kutnowski, kwidzyński, legionowski, Legnica, legnicki, leski, Leszno, leżajski, lęborski, lidzbarski, limanowski, lipnowski, lipski, lubaczowski, lubański, lubartowski, lubiński, Lublin, lubliniecki, lwówecki, łańcucki, łaski, łęczycki, łęczyński, łobeski, Łomża, łosicki, łowicki, Łódź, łukowski, makowski, malborski, miechowski, mielecki, międzychodzki, międzyrzecki, mikołowski, milicki, miński, mławski, mogileński, moniecki, mrągowski, Mysłowice, myszkowski, myślenicki, myśliborski, nakielski, namysłowski, nidzicki, niżański, nowodworski, nowomiejski, nowosolski, nowotarski, nowotomyski, Nowy Sącz, nyski, obornicki, olecki, oleski, oleśnicki, olkuski, Olsztyn, oławski, opatowski, opoczyński, Opole, opolski, Ostrołęka, ostrowiecki, ostrowski, ostródzki, ostrzeszowski, oświęcimski, otwocki, pabianicki, pajęczański, parczewski, piaseczyński, Piekary Śląskie, pilski, pińczowski, Piotrków Trybunalski, piski, pleszewski, Płock, płoński, poddębicki, policki, polkowicki, Poznań, proszowicki, prudnicki, pruszkowski, przasnyski, Przemyśl, przeworski, przysuski, pszczyński, pucki, puławski, pułtuski, pyrzycki, raciborski, Radom, radomszczański, radziejowski, radzyński, rawicki, rawski, ropczycko-sędziszowski, Ruda Śląska, Rybnik, rycki, rypiński, Rzeszów, sandomierski, sanocki, sejneński, sępoleński, Siedlce, Siemianowice Śląskie, siemiatycki, sieradzki, sierpecki, skarżyskie, Skierniewice, sławieński, słubicki, słupecki, słupski, sochaczewski, sokołowski, sokólski, Sopot, Sosnowiec, stalowowolski, starachowicki, stargardzki, starogardzki, staszowski, strzelecki, strzelecko-drezdenecki, strzeliński, strzyżowski, sulęciński, suski, Suwałki, szamotulski, Szczecin, szczecinecki, szczycieński, sztumski, szydłowiecki, średzki, śremski, świdnicki, świdwiński, świebodziński, świecki, Świętochłowice, Świnoujście, Tarnobrzeg, tarnogórski, Tarnów, tatrzański, tczewski, tomaszowski, Toruń, trzebnicki, tucholski, turecki, Tychy, wadowicki, Wałbrzych, wałbrzyski, wałecki, Warszawa, warszawski zachodni, wąbrzeski, wągrowiecki, wejherowski, węgorzewski, węgrowski, wielicki, wieluński, wieruszowski, Włocławek, włodawski, włoszczowski, wodzisławski, wolsztyński, wołomiński, wołowski, Wrocław, wrocławski, wrzesiński, wschowski, wysokomazowiecki, wyszkowski, Zabrze, zambrowski, Zamość, zawierciański, ząbkowicki, zduńskowolski, zgierski, zgorzelecki, zgorzeleckim, Zielona Góra, złotoryjski, złotowski, zwoleński, żagański, żarski, żniński, Żory, żuromiński, żyrardowski, żywiecki

strój do polki warszawskiej